خاطرات سردار اسدی از حضور طلبه ها در دفاع مقدس؛
طلاب مکتب امام(ره) مشتاق همراهی با رزمنده ها بودند
سیاسی: طلبه ها خود برای همراه شدن با رزمنده ها مشتاق بودند و هیچ گاه تعدادشان کم نشد، بعضی ها هم رزمنده بودند و هم عالِم، علم شان به درد دین رزمنده ها می خورد و شجاعت شان هم به آنها روحیه جنگندگی می داد.
به گزارش گروه سیاسی ایرنا، نقش روحانیون و طلاب تربیت یافته در مکتب امام خمینی (ره) در خاطرات معاون بازرسی قرارگاه مرکزی خاتم الانبیا(ص) خواندنی است؛ سردار «محمدجعفر اسدی» در این خاطرات می گوید: وقتی جنگ به ما تحمیل شد، امام خمینی فرماندهی کل قوا را به آقای بنی صدر سپردند. او موافق حضور سپاه در جبهه ها نبود و می گفت جنگ یک امر تخصصی است و سپاه دوره ای برای حضور در جنگ ندیده، پس جنگ به عهده ارتش است. وقتی سماجت بچه های سپاه برای حضور در میدان زیاد شد، بنی صدر به ارتشی ها دستور داد که کسی حق ندارد سلاح و مهمات در اختیار سپاه بگذارد، اما نه بچه ها گوش شان بدهکار بود و نه ارتش توان پوشش دادن همه مناطق درگیر در جنگ را داشت.
«داود کریمی» که سابقه آموزش در لبنان را داشت از تهران آمد و مسئولیت جنگ را به عهده گرفت. وقتی هم که ما از اهواز آمدیم تا به جبهه برویم، گفتند باید بروید جاده زرگان و داود کریمی و همرزمش حاج طاهر طاهری را که در مدرسه ای مستقر بودند پیدا کنید تا راهنمایی تان کنند. رفتیم و هرطور بود پیدای شان کردیم. من باید دوره سربازی را در دزفول می گذراندم چون جغرافیای آن منطقه را می شناختم، اما حاج داود روی نقشه، ۲ منطقه ای را که نیاز بیش تری داشتند به نشان داد که باید به آن جا می رفتیم؛ یک منطقه به آبادان می رسید و دیگری به فارسیات. عراقی ها می خواستند پیش از آبادان پل بزنند و آبادان را دور بزنند و در فارسیات هم قصد دور زدن اهواز را داشتند. همان روزها آقارحیم هم از غرب آمد و تقسیم کار انجام شد. قرار شد ایشان برود آبادان و ما هم برویم فارسیات. با تعدادی از بچه های فارس به همراه یک روحانی رفتیم طرف فارسیات. آقارحیم فردای آن روز به طرف آبادان راه افتاد، اما درست شب قبل یعنی نوزدهم مهر، عراقی ها پل را زده بودند.
من از کودکی با پدرم پای منبر آیت الله دستغیب در شیراز می نشستم. اصلا رفتار و محبت ایشان توی دلم نشسته بود. آن زمان ها ما توی خانه چیزی به نام یخچال نداشتیم و خوراکی هایی را که فاسدشدنی بودند در یک یخدان کائوچویی نگه می داشتیم. وقتی ازدواج کردم، رفتم بازار و یک یخچال برای خانه خریدم. هنوز یخچال را از کارتن درنیاورده بودم که یکی از آشناها آمد خانه مان و کلی سرزنش مان کرد که چرا یک محصول، ساخته دست بهاییان را خریده ای؟ این را که شنیدم، توی دلم خالی شد. رفتم مسجد و پس از نماز، این مورد را به آیت الله دستغیب گفتم. جوابی داد که دلم آرام شد:
- پسرم خیرشو ببینی.
همه روزهایی که نوسان برقِ نورآبادممسنی موتور یخچال ها را می سوزاند یا خراب شان می کرد، این یخچال حتی یک آخ نگفت و مثل ساعت کار می کرد. من مطمئن بودم این، از برکت همان جمله ساده و زیبای آن سید بزرگوار است من به خاطر همان خاطرات ایام کودکی و مهربانی که از آیت الله دستغیب دیده بودم، به روحانی ها علاقه داشتم. توی جبهه هم به طلبه ها احترام خاصی می گذاشتم.
اعتقاد و اعتمادم به روحانیت طوری بود که از همان اولی که به جبهه می رفتم، دوتا موضوع را پیشبینی می کردم؛ یکی اینکه حتما پزشک همراه مان باشد و یکی اینکه طلبه ها با ما بیایند. خود طلبه ها هم برای همراه شدن با رزمنده ها مشتاق بودند. هیچگاه نشد کم تر از ده دوازده روحانی همراه نیروهای رزمی ما باشد. البته یک وقت هایی هم کار سخت می شد. بسیاری از طلبه ها بیش تر از دو سه ماه در جبهه نمی ماندند و تصمیم به برگشت می گرفتند و کارشان نصفه و نیمه می ماند. آن اوایل، ستادی برای ساماندهی روحانی ها نبود. گاهی آموزش های نفر بعدی با گفته های قبلی ها همپوشانی داشت ولی هرچه بود ما به حضور این طلبه ها که آشنا به احکام و امور دینی بودند نیاز داشتیم، بخصوص در موضوع طهارت که با عنایت به کمی امکانات، در جبهه ها خیلی اهمیت داشت.
وقتی همان اول جنگ قرار شد برویم فارسیات، تعدادی نیرو داشتیم که بخشی شان از تبریز آمده بودند که بین شان طلبه‌ی باسواد و ورزیده ای بود به نام یونس عاقل نهند که هشت سال در حوزه درس خوانده بود و فهم دینی و علمی بالایی داشت. بخشی از نیروها هم اهل کاشان بودند که بین شان سه تا طلبه بود. ما با همین ها رفتیم فارسیات. فرمانده سپاه نورآبادممسنی هم با ما بود. در فارسیات، یکی از طلبه های کاشانی شهید شد و دوستی ما با طلبه های جوان از همین جا آغاز شد.
یونس از نیروهایی بود که واقعا دنبال خدمت کردن بود. آن قدر ماند جبهه که از فارسیات با ما آمد آبادان. یک روز آقای رشید آمد پیش ما و برای نماز هم ماند. وقت نماز، یونس جلو ایستاد و همه پشت سرش به جماعت ایستادیم. پس از نماز هم یک خطبه از نهج البلاغه را برای مان تفسیر کرد و بعد هم سوار موتورش شد و رفت. آقای رشید با تعجب پرسید «این کی بود؟!» وقتی برایش گفتم که «یونس، هم روحانی مان است و هم مسئول اطلاعات عملیات مان و الان هم برای شناسایی رفته.» تعجبش بیش تر شد.
این برای من عجیب نبود چون در همین مدت متوجه شده بودم علما و طلبه هایی که جبهه می آیند سه دسته اند: بعضی های شان هم رزمنده بودند و هم عالِم. علم شان به درد دین رزمنده ها می خورد و شجاعت شان هم به آنها روحیه جنگندگی می داد. دسته دوم فقط کار تبلیغی می کردند و توی پادگان هایی که عقبه بود، نماز می خواندند و برای رزمنده ها صحبت می کردند. گروه آخر هم آن هایی بودند که در قرارگاه ها برای فرمانده های رده نخست سخنرانی می کردند. البته کسانی هم بودند مثل آیت الله حائری شیرازی که از صدر تا ذیل بچه ها را مخاطب قرار می دادند و به سرباز و فرمانده، با هم روحیه می دادند.
من همه جوره به روحانی ها اعتماد داشتم. بعضی های شان چنان اخلاصی داشتند که نام شان گل می کرد، مثل آقاعبدالله میثمی. یک روز پشت سر آقاعبدالله نماز می خواندیم. پس از تمام شدن نماز اول متوجه شدم آقای رشید نمازش را فرادا می خواند. سلام نمازش را که داد از ایشان پرسیدم چرا جماعت نخوانده. به پیشنماز اشاره نمود که آیا می شناسمش. آن روزها فرماندهان خیلی احتیاط می کردند. وقتی گفتم ایشان از سپاه یاسوج و بعد هم از شیراز آمده جبهه، خیالش راحت شد.
یک شب تو کارخانه نمک بودم که آقاعبدالله آمد و با عجله می خواست به من چیزی بگوید که آیت الله صدرالدین حائری هم از راه رسیدند. عبا و عمامه شان را درآورده بودند و یک چفیه سفید انداخته بودند روی سرشان. تا رسیدند، رو کردند به آقاعبدالله که «آقای میثمی! این آقای اسدیِ خودِ ماست و هرجا بخوایم ما رو می بره!»
فهمیدم آقاعبدالله می خواسته سفارش کند که حاج آقا حائری را به خط نبریم. هرچه آب خنک و چای تعارف کردم تا حاج آقا حائری را نگه دارم، ایشان ننشست و اصرار داشت برای دیدن بچه ها برود جلو. آقاعبدالله هم هی اشاره می کرد که او را نبریم، اما من نمی توانستم روی حرف حاج آقا حرف بزنم. نشستم پشت فرمان و ماشین را روشن کردم. حاج آقا و دوتا محافظش با آقاعبدالله سوار شدند. تا راه افتادم، فکری به سرم زد. کارخانه نمک را دور زدم و گفتم «حاج آقا! اینم خط مقدم ما!» از بالای عینک نگاهی به من کرد و پرسید «آقای اسدی! خطی جلوتر از این هم دارین؟» نمی توانستم دروغ بگویم. جواب دادم «بله حاج آقا.» می خواست آن جا را ببیند. از توی آیینه ماشین، صورت آقاعبدالله را می دیدم که از نگرانی سرخ شده بود. با خودم گفتم می برم شان و خط دوم را نشان شان می دهم. وقتی رسیدیم، حاج آقا باز راضی نشد و می خواست جلوتر برود. این دفعه گفتم «حاج آقا، با ماشین نمی شه رفت خط مقدم.» مصمم و جدی پیاده شد تا با پای پیاده برود. به حرف آمدم که «حاج آقا! اون جا چون آتیشه، ما خودمون هم کم تر می ریم.»
آقاعبدالله هم پیاده شده بود و هی دوروبر حاج آقا می چرخید تا منصرفش کند، اما ایشان راه افتاد و ما هم پشت سرش. آتش به قدری نزدیک بود که توپ می خورد وسط استخر کارخانه نمک و آب نمک می پاشید به سر و صورت و لباس های مان. حاج آقا اعتنا نکرد و تا خود خط پیاده رفت. آن جا به شان گفتم «ما دیگه خط از این جلوتر نداریم، فقط نیروهای کمین هستن که شب به شب عوض می شن.» می خواست کمین را هم ببیند، اما جداً ما خودمان هم توی روز آن جا نمی رفتیم. یک تونل کنده بودیم و از آن جا به کمین رفت وآمد می کردیم. اگر کسی توی کمین بلند حرف می زد، عراقی ها صدایش را می شنیدند، حالا حاج آقا وسط ظهر می خواست برود تو کمین!
آقاعبدالله گُر گرفته بود و نگرانی از صورتش می بارید ولی سه تایی رفتیم طرف کمین. بچه ها از سنگر ریختند بیرون تا حاج آقا را ببینند و دستش را ببوسند. آقاعبدالله اشاره نمود که برویم توی سنگر، اما حاج آقا همان جا رو کرد به من و گفت «آقای اسدی! خداوند تبارک و تعالی همه ما انسان ها رو هدایت می کنه. یه وقت یه کسی از شما آدرسی می پرسه، شما به اش راه رو نشون می دین. یه وقت یه هدایتِ بالاتریه که شما روی کاغذ برای اون کروکی می کشین که از کدوم راه بره بهتره و زودتر می رسه، اما یه وقتی اونو سوار ماشین می کنی و می بری سرِ آدرسی که دنبالشه.» بعد رو کردند به بچه ها و ادامه دادند «شماها رو خدا از این نوع سوم هدایت کرده!» جمله اش که به اتمام رسید، از همه خداحافظی کرد و برگشتیم. همین حرف مختصر و جمله آخر، چنان تاثیری داشت که بچه ها همان را دهان به دهان به هم می گفتند و کلی روحیه می گرفتند.
یک بار طلبه ای آمد و بدون اینکه خودش را معرفی نماید می خواست جایی مشغول باشد. به نظرم رسید بفرستمش کنار آشپزها که راه و رسم طهارت اسلامی را درست و حسابی نشان شان بدهد. قبول کرد و رفت آشپزخانه. یک ماهی برای بچه های آشپزخانه نماز می خواند و احکام می گفت. مرتضی جاویدی فرمانده گردان فجر که خط شکن بودند دنبال برادرِ عبدالله میثمی می گشت. یک روز به ام گفت «نمی دونم این طلبه کیه! این قدر سجده هاش طولانیه که خیال می کنی خوابش برده. چه طلبه عجیبیه!» این طلبه پس از آن یک ماه با همین بچه ها رفت خط مقدم.
یک روز آقاعبدالله آمد سراغم تا سری به من بزند و خط را هم ببیند. با هم رفتیم خط. موقع برگشت، یک ماشین برای مان چراغ زد تا توقف نماییم. ایستادیم. یک نفر از ماشین پیاده شد و آرام کنار گوشم گفت «میثمی شهید شده.» نفهمیدم چه کسی را می گوید. همان موقع آقاعبدالله رو کرد به من و پرسید «مجروح شده یا شهید؟» تعجب کردم که چطور صدای به آن آرامی را شنیده. وقتی مطمئن شد شهید شده، از پیکرش پرسید و اینکه آیا عمامه اش همراهش هست یا نه. پیکر شهید را برده بودند پادگان تا بفرستند سردخانه بیمارستان. با هم رفتیم پادگان. این شهید، برادرِ عبدالله میثمی و همان طلبه ای بود که توی آشپزخانه ما کار می کرد؛ رحمت الله میثمی. آقاعبدالله سفارش کرد عمامه اش را با چسب بچسبانند روی صندوقی که پیکر را با آن می بردند تا معلوم بشود برادرش روحانی بوده. فردای آن روز توی پادگان تشییع اش کردند و فرستادندش اصفهان.
با آقامصطفی ردانی پور هم تو همان جبهه آشنا شدیم. توی تیپ۴ لشکر امام حسین(ع) بود و بیش تر توی قرارگاه سخنرانی می کرد.
یک شب یک جیپ از تهران تحویل گرفته بودیم تا برویم شیراز. توی آن سرما بخاری ماشین کار نمی کرد. یکی از دوستان گفت برویم و میهمان آقامصطفی بشویم. رفتیم به سنگر ایشان تا بامداد حرکت نماییم. بامداد که شد برای مان بساط صبحانه و زیارت عاشورا را با هم پهن کرد. یک چراغ پیک نیک هم به مان دادند تا توی مسیر روشنش نماییم و سرما نخوریم. دوستی ما از همین شب سرد آغاز شد. یکی از مشخصات آقامصطفی این بود که حال خوبی به بچه ها می داد. زیارت عاشورایش اشک همه را درمی آورد. همان مدت کوتاهی که در جبهه بود، بچه ها با او عیاق شده بودند.
در عملیات والفجر۲ تپه ای به نام شهید صدر نامگذاری شده بود که آقامصطفی همان جا شهید شد. برای آوردن پیکرش خیلی سعی کردیم. حتی چندتا شهید و زخمی هم دادیم، اما آن قدر روی تپه گلوله زدند که اثری از پیکرش باقی نماند و بدنش تکه تکه شد.
برخی از این روحانی ها درجه خلوص شان آن قدر بالا بود که چیزی از پیکرشان باقی نماند تا خانواده های شان مزار و نشانه ای از آنها داشته باشند. این فداکاری ها، حفظ تمامیت ارضی و حیثیت و شرف ما یادگار و مرهون حضرت امام خمینی(ره) است که خودشان را طلبه مکتب امام عصر(عج) می دانستند.
منبع: 30r30.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب