جاسم غضبان پور در پی درگذشت عطاالله امیدوار:
تا زنده بود برایش کاری نکردند
«آقای امیدوار یک آدم خاص بود و تا وقتی که زنده بود، هیچکس در سیستم های رسانه ای برای او کاری نکرد.»
جملات بالا بخشی از اظهارات جاسم غضبان پور، هنرمند و از دوستان عطاالله امیدوار است که به دنبال درگذشت این هنرمند، در گفتگو با خبرنگار بخشی تجسمی ایسنا بیان کرد.
آقای امیدوار آدم منحصر به فردی بود
این هنرمند ضمن اشاره به این که امیدوار در بسیاری از زمینه های هنری از آواز گرفته تا معماری، حضور داشته است، اظهار داشت: «عطاالله امیدوار آدم منحصر به فردی بود؛ هم به سبب قیافه و تیپ آرتیستی ای که داشت و هم به سبب ذهنیت هایی که از آن برخوردار بود؛ برای همین می گویم در حق او کم لطفی شده است.»
غضبان پور افزود: «نه فقط در حق آقای امیدوار بلکه در مورد همه عزیزانی که من می شناسم و در این ۲-۳ سال گذشته رفته اند، کم لطفی شده است. اسم نمی برم اما عزیزانی که شاعر، نقاش و گرافیست درجه یک بودند اما در زمان حیاتشان اجازه چاپ کتاب به آنان داده نشده است و انقدر کم لطفی در حقشان شده که پس از فوت شدنشان در مورد آنان صحبت می شود یا برایشان سالگرد می گیرند.»
این هنرمند در ادامه اظهار نمود: «شاید هیچکس نمی دانست آقای امیدوار بلد هستند آواز بخوانند یا ساز هم می نوازند؛ برای مثال آقای سیمون آیوازیان که هنوز هم در قید حیات هستند، هیچکس حتی از نسل جوان ایشان را نمی شناسند؛ اما زمانی که هنرمندی فوت می کند، ما تازه یادمان می افتد که چنین کسی بوده و درباره شان صحبت می کنند و مطلب می نویسند.»
این افراد نمی توانند در یک رشته بگنجند
غضبان پور در پاسخ به این سؤال که اگر عطاالله امیدوار بر یک رشته متمرکز می شد، چه مسیری ممکن بود پیش رویش قرار بگیرد، پاسخ داد: «نمی توانیم بگوییم که اگر فقط یک رشته را ادامه می دادند، چه می شد. به علت این که این افراد نمی توانند فقط در یک رشته بگنجند و ذهنیتشان به قدری سیال است که همه کار را باهم انجام می دهند؛ برای مثال آقای کیارستمی، هم فیلم می ساختند و هم گرافیست بودند؛ درصورتی که اصلا درس فیلم سازی نخوانده بودند.»
او افزود: «آدم های این چنینی را نمی توان در یک چارچوب گنجاند و به آنها اظهار داشت که حتما باید یک کار را انجام دهند.»
مهم ترین خصوصیت شخصیتی و حرفه ای عطاالله امیدوار
غضبان پور در ادامه مهم ترین خصوصیت اخلاقی و حرفه ای عطاالله امیدوار را چنین تشریح کرد: «آدم شوخ، طنزپرداز و بامزه ای بود؛ طوری که در جمعی قرار می گرفت خاص بود؛ در نتیجه برای همین می گویم این گونه آدم ها نبودشان خیلی تلخ است و وقتی خبر فوت شدنشان را می شنوید باورتان نمی گردد.»
این هنرمند که سابقه دوستی اش با عطاالله امیدوار حدودا به سال ۱۳۷۰ بازمی گردد، افزود: «من فقط در زمینه عکاسی از حدود سال ۱۳۷۰ که عکاسی معماری را شروع کردم، با ایشان برخورد داشتم و درجاهایی با هم تلاقی پیدا می کردیم. ولی هیچگاه درگیری ای با هم پیدا نکردیم؛ علیرغم این که بعضی از کارها را مشترکا با هم انجام می دادیم، هیچگاه ندیدم ایشان تنگ نظری داشته باشند؛ در نتیجه خیلی با هم راحت بودیم.»
غضبان پور در آخر به نسل جوان چنین سفارش کرد: «تمام کارهایشان را ثبت و ضبط کنند و کارهایی که انجام می دهند را خودشان پخش و نشر کنند تا خلق الله بدانند که اینها چه کردند. خیلی ها از نسل جدید نمی دانستند که آقای امیدوار چه کار می کردند.»
به گزارش سیاسی به نقل از ایسنا، عطاالله امیدوار هنرمند مطرح کشورمان شامگاه دوشنبه (۱۳ دی ماه) درحالی که مدتی با بیماری مبارزه می کرد، درگذشت. پیکر این هنرمند پنجشنبه از مقابل خانه هنرمندان تشییع می شود تا در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شود.
منبع: سیاسی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب